Uključivanje tema kao što su kolektivna trauma, priznavanje odgovornosti za zločine i iscjeljenje koje iz toga može proizaći postaje sve važnije u društvu. Hana Sokolović, psihologinja i psihoterapeutkinja, naglašava značaj usvajanja rezolucije o Srebrenici kao polazne tačke za razumijevanje ovih tema.
Trauma koju pojedinac proživljava dovodi u pitanje vlastito preživljavanje i nosi sa sobom bol, patnju, strah i osjećaj nemoćnosti. Slično tome, kolektivna trauma je zajedničko iskustvo grupe ljudi koja dijeli određeni aspekt identiteta i nosi sa sobom intenzivnu emocionalnu patnju. Ona također dovodi u pitanje opstanak i preživljavanje grupe te ostavlja posljedice poput nepovjerenja, straha od ponavljanja traume i kolektivnog pamćenja patnje.
Sokolović ističe važnost razumijevanja da svaka kolektivna trauma ima specifičan sociopolitički kontekst. U tom smislu, rezolucija o Srebrenici jasno postavlja društveno-politički kontekst genocida u Srebrenici te naglašava odgovornost i potrebu za edukacijom o tom zločinu.
Iako kolektivna odgovornost naroda za genocid nije eksplicitno navedena ni u rezoluciji ni u presudama međunarodnih i domaćih sudova, političke manipulacije pokušavaju dovesti u pitanje integritet rezolucije fokusirajući se na narativ o kolektivnoj odgovornosti srpskog naroda.
Sokolović objašnjava da je vrlo jasno da tekst rezolucije ne implicira kolektivnu odgovornost srpskog naroda. Međutim, važno je razumjeti psihološke procese članova grupe kojoj pripadaju počinitelji genocida. Istraživanja pokazuju da kolektivna trauma predstavlja prijetnju identitetu i moralnoj slici o vlastitoj grupi, a negiranje da se traumatski događaj ikad dogodio je njihov najekstremniji oblik odbrane.
Rezolucija o Srebrenici donosi nadu u priznanje zločina i iscjeljenje koje može proizaći iz toga. Usvajanjem ovakvih rezolucija pouzdaniji smo da se nezamislive tragedije neće ponoviti.
