Prvi intervju Gorana Bregovića koji sam pročitao kao klinac imao je naslov, parafraziram, “Meni je najteže što sam rano ostvario svoj san”. Tada drugi ima negdje dvadeset šest godina i patentira nove pojmove jugoslavenske pop kulture i socijalističko samoupravne stvarnosti. Postavlja rekorde, patentira platinaste tiraže, pravi koncerte na stadionima.Tokom raznih intervjua sa+ Bregovićem pitao sam ga o snovima, o karijeri. Šta je on imao snove tamo negdje na početku, dok svira u kafani na autobuskoj stanici u Konjicu ili u striptiz barovima Jugoslavije i Italije. Meni se oduvijek činilo da se on kroz pjesme “Dobro vam jutro, Petrović Petre” i “Eto baš hoću” obraća onom čovjeku iz srednje klase čijoj je sudbini uspio da utekne. To s poslom od 9 do 5 je u međuvremenu postalo sasvim normalna i poželjna stavka u životu Bregovića. Ali šta je to učinilo da Bregoviću uspije ono što nije onima prije? Uprezale su se teorije o UDBInom bendu, o faustovskom paktu s folkom, o podilaženju masovnom ukusu Jugoslavena… A oni objektivni su odgovarali da ima nešto što je u pjesmama i da je to presudilo.
U intervju s Goranom Bregovićem proteklih dana prošlo se kroz razne teme vezane za „Dugme“, karijeru, pjesme, kontroverze, ali i kroz slobodno vrijeme koje je Brega trošio na izazivanje adrenalina. Prelazak Atlantika brodom čiji je kapetan. U prvom nastavku ovog feljtona pomalo je srušen mit o ovom drugom jer upravo i odem na put u košulji koju mi je Brega poklonio.O plovidbama, i mitu o štedljivom Bregi pričali su njegov veliki prijatelj i saradnik Boris Miljković, reditelj i pisac. Boris je istakao da Brega ne voli da troši novac, ali to ne čini od njega ciciju. Dok rade zajedno, imali su priliku jedriti na Breginoj prvoj jedrilici – jednoj staroj, drvenoj kalafatu, kojom su putovlali po Jadranu. Tokom tih putovanja, susretali su se sa raznim ljudima i uživali u jednostavnim obrocima i trenucima. Brego uvijek daje utisak najusamljenijeg čovjeka na svijetu, ali to je vjerovatno i zid samoodbrane od tuđih interesa.
Bijelo dugme je bez sumnje ostavilo dubok trag u jugoslovenskoj muzičkoj sceni. Za mnoge, njihove pjesme su sinonim za nostalgiju iz prošlih vremena. Iako je bilo raznih spekulacija o potpori koju je bend imao od strane tadašnjeg režima, nema sumnje da je njihova muzika bila presudna. Svi članovi benda su bili heroji tog vremena i njihova muzika je predstavljala duh i slobodu koja je bila simbol Jugoslavije.
Slavljeničku turneju “Bijelo dugme” počinje 11. maja u Domu mladih u Sarajevu.
Bijelo dugme – mitovi i nostalgija
